Hai uns anos fun a un concerto que deron uns nenos pequenos. A organización do concerto falaba de nenos superdotados que foron "pre-entrenados" musicalmente dende que aínda se atopaban no ventre materno. As nais estiveron a seguir un programa que consistía en aplicarlles música de diferentes estilos cuns auriculares directamente no ventre. O concerto en cuestión desenrolouse arredor de pezas virtuosísticas, algunhas moi difíciles, que me daban a sensación de estar por encima das posibilidades dos nenos talentosos. Algo que non podía parar de pensar era que ademáis, físicamente, algúns nenos eran demasiado pequenos en relación ó instrumento que estaban a soster; e cando comecei a pensar na cantidade de tempo que posiblemente adicaban cada día ó instrumento... non xogaban?
En fin, falo de todo isto porque hoxe recibín un correo electrónico cun enlace que me fixo lembrar todas estas sensacións e pensei que era un tema interesante que debater.
Eu estou totalmente en contra de que os cativos non disfruten a súa infancia, e máis todavía de que por motivos de tamaño desenrolen unha forma de soster o instrumento pouco axeitada que derive en serios problemas no futuro. ¿Entón? ¿Xogar no parque cos amigos ou Fantasía de Carmen?
Boas noites
